van Bohol naar Taiwan

vanaf de stranden van Bohol ben ik terug gevlogen naar Manila. Daar zou ik nog 1 dag hebben maar, omdat ik manila wel gezien heb, besloot ik om toch nog even, die laatste dag naar het Taal meer te gaan. In het Taal meer ligt een vulkaan met daarin nog een meer, dat wilde ik nog wel even zien. ! overnachting de volgende ochtend overvaren vulkaanrand beklimmen en dan weer terug naar Manila. Gelijk van uit het vliegtuig naar de bushalte en daar de bus genomen. Meestal heb je in de lonely planet gids wel een kaartje, daar hou ik van, dat geeft me het gevoel dat ik weet waar ik ben. Maar nu had ik alleen een beschrijving: bij Talbilaran uit stappen bij de splitsing naar Talasay, dan met een tricycle naar beneden naar Talasay dat aan het meer ligt. De conducteur vroeg waar ik wilde uitstappen in Tagbilaran, ik vertelde het maar hij wist het niet precies, schatte uiteindelijk een afstand in die ik moest betalen. Het bleek dat Tagbilaran een lange bebouwde strook was aan de weg. Toen we daar reden en ik al een paar splitsingen voorbij had zien komen, en de conducteur mij vergeten leek te hebben vroeg ik het maar aan de passagier die naast mij zat: woont u in Tagbilaran? ja, weet u waar ik uit moet stappen voor Talasay? Hier, zei hij, hier? ja hier.... STOP DE BUS,... gelukkig was het zo'n gezelluge derde wereldbus waar je in en uit kan stappen waar je wilt. Ik moest wel een stukje terug lopen. maar er kwam ook al een jongen op mij af, of ik naar de vulkaan wilde? ja morgen. of ik een hotel wilde? ja..hij bood het allebei aan voor 3000 pesa. Ik moest even in het boek kijken naar de prijs van het hotel dat ik op het oog had, en hun prijs voor de boottocht, 1000 + 1200, hij keek mee, en zei meteen same price, same price. ik wist niet precies waar ik was en hoe ik beneden bij "mijn hotel" moest komen. En het was wel gemakkelijk zo'n alles in 1 prijs deal. dus ging ik er op in. Plus 100 voor de tocht naar beneden, ja, ja.

Beneden bij het 4 kamerhotel begon de onderhandeling natuurlijk weer opnieuw, de deal gold alleen voor de goedkoopste kamer wilde ik een kamer met airco ( en een WC met WC bril) dan zou er 500 bijkomen,zei het meisje. Toen ik begon af te dingen kwam er nog een oudere vrouw bij, zij nam de onderhandeling over, en liet me, al lofprijzend de duurdere kamer op de 1e verdieping nog eens zien, nu voor maar 300 extra. dat vond ik goed. Toen we weer beneden waren wilde de jongenzijn geld voor de rit naar beneden+ tip voor het helpen, het meisje zei dat ik de kamer moest betalen, en de oude vrouw bleef maar zeggen you pay now,.... het was tijd voor mijn breedste glimlach

Nadat de zaken geregeld waren zei de oudere vrouw ga daar maar zitten, ze wees naar de bamboo prieeltjes met uitzicht op het meer, dan breng ik ijskoud bier. Het bier was inderdaad goed koud.

De volgende dag na het ontbijt stond de bootsman al klaar, het was een jongen met een spraakgebrek, misschien had hij daarom zijn boot met toeters en bellen uitgerust. Wanneer hij de boot in zijn achteruit zette klonk een electronisch lambada deuntje.
Maar toch was zij engels redelijk te verstaan, hij was zichtbaar
tevreden met zijn klant, en zijn boot, onderweg klopte hij op de rand en zei dat het een hele goede boot was, polyester en uit een stuk, very strong, zei hij en toonde zijn speirballen, en toeterde nog eens. Of ik op een paard naar boven, naar de vulkaanrand wilde, nee, ik ga lopen zei ik, ook weer naar beneden verstond ik, ja ook naar beneden. Maar ik had hem verkeerd verstaan ik mocht niet aan de andere kant van de vulkaanrand naar beneden, veel te gevaarlijk en ,ocht niet van de politie, veel politie daar boven,.. uh OK Toen we aanmeerden waren er een hoop mensen die een paard aanboden en gidsen, maar om op zo,n aftands paard naar boven genomen te worden(de begeleider loopt er gewoon naast) daar had ik geen zin in, een gids sloeg ik ook af, gewoon het pad met de paardenkeutels volgen. Boven was het uitzicht mooi. Toen ik een cola kocht had het meisje geen wisselgeld, ze ging het halen bij de andere tentjes, even later kwam er een man met het wisselgeld. Toen ik het aannam vroeg hij: wil je schieten? hij trok zijn T-shirt omhoog en liet een pistool zien, het was een politieagent, althans dat stond op zijn T-shirt,...Uh,. nee ik wilde niet schieten.

De volgend dag ben ik weer naar Twaiwan gevlogen, naar de oost kust waar ik een paar natuurparken heb bezocht, en lange wandelingen gemaakt heb. En op dit moment zit ik in Kaohsiung een grote stad die ik vandaag ga verkennen.

Foto's op:
http://picasaweb.google.com.tw/reisruud/VanBoholNaarTaiwan#